*سنت پیغمبر*
*مسواک کردن 12خاصیت دارد:
-سنت پیغمبر است
-پاک کننده دهان
-روشن کننده چشم
-خداوند را راضى میکند
-دندانها را سفید میکند
-از فاسد شدن دندان جلوگیرى میکند
-لثه را محکbم میکند
-میل به غذا مى آورد
-بلغم را از بین میبرد
-افزایش حافظه
-حسنه را دو برابر میکند
-فرشتگان خوشحال میشوند.
امام صادق(ع)
صفحه کلید زندگی
«آ»: «آرامش» وقتی
به سراغت می آید که «تلاش» کرده باشی.
«ا»: «اعتماد به نفس» یک «سرمایه» است نه
یک «کلمه»!
«ب»: برای «بهتر» شدن زندگی ات، «بهتر» فکر کن!
«پ»: چرک نویس های
زندگی ات گاهی به «پاک نویس» احتیاج دارند!
«ت»: «تفاهم» درک کردن نیازهای طرف
مقابل است نه دانستن نیازهای خود!
«ث»: «ثابت قدم بودن»، یکی از راه های
«موفقیت» است.
«ج»: «جرأت» با داشتن «ترس» به وجود می آید.
«چ»: چگونگی
برخورد با مشکلات و ناکامیها» مهم است، نه خود مشکلات و ناکامیها!
«ح»: «حاصل»
هر زحمتی رحمت است؛ مطمئن باش!
«خ»: «خداوند» دنیا را به تو نشان می دهد؛ تو
خودت را به خداوند نشان بده!
«د»: «داشتن ها» همیشه به انسان کمک نمی کنند: گاه
این نداشتن هاست که موجب خلق آثار میشوند.
«ذ»: «ذره ذره ی» زندگی ات را
شکرگزار باش!
«ر»: «رها شدن» از درد ابتدای پذیرفتن درد است.
«ز»: «زشت یا
زیبا» این بستگی به نگاه تو دارد.
«ژ»: «ژولیدگی و آشفتگی ظاهری» می تواند دلیلی
بر ژولیدگی و آشفتگی درونی نیز باشند؛ از پایه شروع کن تا به اصل برسی.
«س»:
«سلامتی» ثروتی است که ثروت های دیگر را جذب می کند.
«ش»: «شکرگزاری» یعنی رسیدن
به «شادکامی».
«ص»: «صادقانه» زندگی کن؛ صادقانه جواب بگیر.
«ض»: جلوی «ضرر»
را از هر جا بگیریم، منفعت است.
«ط»: «طاقت داشتن» در برابر سختی ها یعنی روزه
داشتن تا هنگام افطار (سختی ها می روند و جسم و روح پیروز می شوند.)
«ظ»: «ظاهر»
و باطن اگر به هم نزدیک شوند، آینه می شوی!
«ع»: «عشق» به زندگی است نه عادت به
زندگی.
«غ»: «غصه خوردن» هم چون سبزی نشسته است؛ غصهها را بشور!
«ف»:
«فاتح» فردای خود شدن، «امروز» را میطلبد.
«ق»: «قدرت» در دیدن معایب نیست؛ در
گفتن محاسن است.
«ک»: «کمک کردن» به دیگران در حقیت، یک نوع کنترل دردهای خودمان
نیز هست.
«گ»: «گاهی» شعری زمزمه کن، عکس بگیر، مهمان دعوت کن، یادداشتی بنویس،
گاهی از گله و غصه دوری کن؛ ضرر نمی کنی!
«ل»: «لحظه های» قشنگ زندگی ات را
تکرار کن!
«م»: «محبت» هم چون مادر، منتظر دعوت نمی ماند.
«ن»: «ناامیدی» از
نداشتن است!
«و»: «وفای به عهد» اولین نشانه برای اعتماد دو قلب است.
«ه»:
«هدیه ی» خداوند به انسان، «عقل» اوست.
«ی»: «یاور» همیشه همراه، موبایل نیست؛
خداوند است![1]
پی نوشت :
1. سایت مرکز
مشاوره مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، شیرین بهادر (سپهری)